Eric Emmanuel Schmitt słynie z pięknych i wartościowych książek. Większość jest krótka. Można by powiedzieć, że to bardziej opowiadania wydane w formie książki. Do tej pory przeczytałam zaledwie kilka jego pozycji. Wszystkie mi się ogromnie podobały. Sprawiały, że się śmiałam i płakałam. Potrafiły poruszyć moją dusze. "Pan Ibrahim i kwiaty Koranu" jest inna.
Historia opowiada o jedenastoletnim chłopcu, któremu ojciec nie poświęca zbyt wiele uwagi. Chłopak cały czas czuje brak akceptacji ojca. Brakuje mu jego wsparcia oraz miłości. Momo, bo tak się nazywa, szuka więc własnej drogi wałęsając się po okolicy. Pewnego razu zagląda do sklepu pana Ibrahima aby ukraść mu konserwy. Z czasem między tymi bohaterami nawiązuje się dziwna przyjaźń. Sklepikarz wprowadza chłopaka w nowe, dorosłe życie. Uczy go radości życia, piękna otaczającego go świata. Rozmawia z nim. I przede wszystkim jest obok. A tego Momo najbardziej potrzebuje.
Chciałabym napisać, że to piękna historia o dorastaniu. O życiu. O nauce wybaczania. Po części tak jest. Jednak dla mnie jest ona o wszystkim i o niczym. Zbyt krótka by móc się w nią zagłębić. Nim się rozkręciłam i wciągnęłam na dobre to już się zakończyła. W porównaniu do wcześniejszych książek autora ta jak na razie nie wywarła na mnie większego wrażenia. Ot chwilowe oderwanie od dnia codziennego. Czyta się dość szybko. Godzinka w ciągu dnia wystarczy w zupełności. Może powinnam ją przeczytać ponownie i jeszcze raz się nad nią zastanowić. A może po prostu jej totalnie nie zrozumiałam.
Myślę, że historia przedstawiona w " Pan Ibrahim i kwiaty Koranu" znajdzie swoich wielbicieli. W końcu każdemu podoba się co innego. Dla mnie była przeciętna. Nie poruszyła mnie. Nie zatrzymała żadnej myśli. Nie wywarła większego wrażenia.
Daję jej 3/10
.......................
Rok wydania 2016
Liczba stron 80
Wydawnictwo Znak Literanova
Książka bierze udział w Olimpiadzie czytelniczej
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz